٭ شب،
سکوت،
کویر...!

در پیچ و تاب جاده گم شده ام! غروب این راه، زیباتر از آن است که به یاد بیاورم بر روی صندلی های گرفته ی اتوبوسی نشسته ام، که می رود تا در میانه ی این رفتن و رفتن ها روزم را به شبی دیگر پیوند زند! از یاد برده ام انگار که نگاهی آشنا یا غریب دنبالم می کند تا در نهایت صمیمیتی پوشالی، عشقی را که از نگاهم می تراود جامه ی شرمساری بپوشاند.
چشم دوخته ام به راه، و دل باخته ام به غربت غریب خورشیدی که از فراز غرور همیشه به فرود غروبی زیبا می پیوندد، تا در آغوش گسترده ی کوه های سر به آسمان سائیده آرام گیرد. دوباره دلدادگی خورشید و خاک، بزم روشن ستاره های کویری را بر می افروزد. شب از راه می رسد و آرامش بی پایانش در سرتا سر وجودم رخنه می کند.
در این آرامش محض، در این خاموشی روشن، دیگر سنگینی هیچ نگاهی امتداد عاشقانه ی نگاهت را ملامت نمی کند. مروارید روشن اشک از گونه هایت می لغزد و می افتد و دیگر انگار چشم خواب آلود هیچ راهزنی دردانه های ناب اشکت را به غارت نمی برد.
در پیچ وتاب جاده رها شده ام! سرشارم از سکوت نابی که در بی خبری مسافران خواب آلود، با من سخن می گوید. رازهای نهان فاش می کند و حقیقت خاموش همیشه را فریاد می زند.
صدای آشنایی در گوشم طنین می اندازد:
« دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند،
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد،
و هردانه ی برفی به اشکی نریخته می ماند!
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است،
از حرکات ناکرده.
اعتراف به عشقهای نهان،
و شگفتی های بر زبان نیامده.
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو،
و من! »

نوشته شده در ساعت 8:30 AM توسط نيمكت چوبي